Fortbewoners                        Cora de Vos

In de winter herbergt het fort
stille soldaten die ongestoord
ondersteboven hangen

ze zijn er wel maar niet te vangen
(zoals je vrede pas najaagt
als het oorlog is)

in de zomer zwermen ze in colonne
hun kleine lijven hongeren
naar muggen en de zon

tijdens de avondvlucht schrijven
ze met kwetsbare vleugels
V-tekens in de lucht.

Getuigen – Leo Mesman

Ze staan op talloze plekken in en om onze stad,
als stille getuigen van de laatste wereldoorlog,
vaak verscholen onder  een laag mos
of ondoordringbaar struikgewas.

Ze mogen van gewapend beton zijn,
jarenlang in staat de vrede te trotseren,
het kost de bunkers nog steeds moeite
het daglicht te verdragen.

On-kruid? – Leo Mesman

Men zegt wel eens dat onkruid niet vergaat.
De vraag is echter of onkruid wel bestaat.

Ooit waren alle planten gelijkwaardig
Zonder naam en statusonderscheid,
Tot de mens ze ging selecteren
Op schoonheid dan wel eetbaarheid.

Zo kwam er een rangorde tot stand
Tussen een gewone en een wilde plant;
En onderaan de soorten die voortaan
Als onkruid zouden voortbestaan.

Zoveel planten die dat stigma kregen,
Omdat ze voor de mens op ongelegen
Plekken leven, tussen zijn beschermelingen,
Als ongewenste vreemdelingen.

Onkruid zal inderdaad niet vergaan.
Het heeft immers nooit bestaan.