Nieuws

Het dorpje Daknam in het Vlaamse Waasland vormt in de vele Reynaertlegendes het toneel van de moord op Coppe. Zij was een van de geliefde kippetjes in de toom van de trotse haan Canteclaer. In Daknam kreeg ze haar graf, in de gezegende schaduw van het twaalfde-eeuwse kerkje, gewijd aan Onze Lieve Vrouw. Werend Griffioen van Schreef was daar met het oog op een reportage over het Reynaertland, maar onderweg kreeg hij een mirakels verhaal te horen van een Daknammer-op-rust, Peter Raemdonck.

De wonderlijke waargebeurde geschiedenis draait om een curieus houten bas-relief in een nis aan de buitenkant van het kerkje, voorstellende boetelingen in het vagevuur. Op een ochtend bleek de houten arm van een zo’n zondaar verdwenen. Hoe dat kon en waar het gebleven was; het bleef tientallen jaren een raadsel.

Totdat Raemdonck bezoekers kreeg die zijn boerderij uit 1659 kwamen bezichtigen. Op de zoldering waar een van zijn puberzonen lang geleden zijn tienerhonk had, zag hij tot zijn schrik en verbazing de arm uit de vagevuurvoorstelling liggen. “Die arm moest terug, maar wel met een kaartje ‘afzender onbekend’”, zodat de jonge verdachte van weleer anoniem bleef. Raemdonck wikkelde de eeuwenoude arm in golfkarton met extra pakpapier eromheen en legde dat ’s nachts in het DHL-kastje bij de woning van de voorzitter van het kerkbestuur. Op een briefje schreef hij: ”Het mirakel van Daknam is geschied. De arm is terug. Sint Vagevurius heeft thans weer twee handen om zijn kont te krabben.”

Wat zijn zoon destijds heeft uitgevreten, daarover is Peter Raemdonck niet helemaal duidelijk. Hij vermoedt dat zoonlief na een scoutingfeest in beschonken toestand de arm heeft losgemaakt. Wie nu gaat kijken ziet in het bas-reliëf een donkerbruine verkleuring van de geamputeerde arm. Maar Vagevurius en zijn lotgenoten kunnen gerust zijn: een stevig hekwerk en een plexiglas plaat sluiten de nis veilig af voor de grijpgrage handen van wie dan ook. Kijken mag, aankomen niet. En bid voor de zondaars!