Nieuws

In Schreef van september een interview met de jonge spoken-wordartiest Mahat Arab. Er was geen plek meer voor zijn mening over het cultureel toeëigenen van elementen uit andere culturen.  Daarom het vervolg op de website.

Arab heeft een sterke missie om bij te dragen aan een inclusief communitygevoel. Maar dat het ideaal van inclusiviteit toch niet altijd zo simpel is zie je aan de discussie destijds naar aanleiding van de vertaalrel over het spoken-wordgedicht van Amanda Gorman. Deze jonge Afro-Amerikaanse dichter droeg het voor tijdens de inauguratie van president Joe Biden in 2022. Toen uitgeverij Meulenhoff dit in het Nederlands wilde laten vertalen door Lucas Rijneveld ontstond er onenigheid. De Leidse activiste van Surinaamse afkomst Janice Deul schreef in een ingezonden brief aan de krant dat het niet klopt om een gedicht uit de zwarte gemeenschap te laten vertalen door iemand uit de witte gemeenschap. Beter, zo vond ze, was het om dit gedicht door een zwart iemand te laten vertalen.

De vraag aan Mahat:  Maar goed kunnen vertalen heeft toch niks te maken met de kleur van je huid?
Dat is het punt niet, vindt Mahat. “Ten eerste zouden Deul en Rijneveld een mooi gesprek kunnen hebben.” Dat voorop gesteld wijst Mahat op “de specifieke ervaring met racisme en uitsluiting van jonge zwarte vrouwen als Amanda die beter begrepen kan worden door vrouwen met dezelfde ervaring. Er gaat iets verloren door bij de vertaalopdracht te vergeten uit welke bevolkingsgroep de ervaring komt. Zoals vaker gaat het dan opnieuw óver een groep in de samenleving in plaats van mét.”  

Mahat wijst naar zijn dread locks. “Ik zit daarvoor elke maand bij de loctician. (dread lock-kapper, red.)  Het twisten van het haar met alle getrek is al een flinke operatie. Het moet op een speciale manier gerold worden. Ik weet wat ik voel. Gesteld dat iemand die die ervaring niet kent een gedicht over dreadlocks zou moeten vertalen, die kan dat niet goed.”